Kim Jongin, 23 lata
14.01.1994, Seul
Rok czwarty
Dom: Gryffindor
HISTORIA
Państwo Kim od długich lat usilnie, lecz bezskutecznie ubiegali się o potomka. Wreszcie, ku uciesze obojga rodziców, pewnego styczniowego dnia, na świat przyszedł ich pierworodny syn, który na całe szczęście nie okazał się jedynym, ponieważ Jongin w wieku dziewiętnastu lat został starszym bratem. Chłopak dorastał pod czułym spojrzeniem swojego taty, gdyż matka, która początkowo tak pragnęła dziecka, była zbyt zapracowana, aby poświęcić mu choć kawałek swojej uwagi. Młody Kim jednak nie narzekał, zawsze miał z ojcem bardzo dobre relacje, a kiedy na jaw wyszło, że starszy pan Kim jest niezłym pantoflarzem (sam zdradził tę niechlubną tajemnicę synowi), Jongin zaczął przyjmować od niego jakże cenne rady. Mówił mu, aby za żadne skarby świata nie szedł jego śladami i nie dał zdominować się kobiecie, tylko aby pozostał niezależnym samcem alfa, co też chłopak starał się robić z wielkim oddaniem. Mówił mu, że kobiety zawsze postawią na swoim, jeśli on najpierw nie powie swojego zdania jasno i pewnie, tak więc, podążając za radami ojca, Jongin przerzucił się częściowo na chłopców. Oczywistym było, że nie do końca, ponieważ w dalszym ciągu podobały mu się kobiety, jednak był bardziej skłonny do nawiązywania bliższych, w tym także przyjacielskich, relacji z osobnikami tej samej płci. Być może nie o to dokładnie chodziło jego ojcu, ale w pewnym stopniu osiągnął swój cel i powinien być z siebie dumny.
Jak już zostało nadmienione, Jongin przed dwudziestką dostał w prezencie od rodziców młodszego braciszka, który zupełnie nieoczekiwanie stał się oczkiem w głowie nastolatka. Trudno było mu się z nim rozstawać, kiedy wyjeżdżał do szkoły, ale starał się wysyłać do niego listy wraz z małymi upominkami, które Hansol, ponieważ tak było na imię najmłodszemu Kimowi, uwielbiał.
Charakter Jongina jest niemalże niemożliwy do odzwierciedlenia za pomocą słów. Chłopak jest pełen sprzeczności. Jest odrobinę narcystyczny, choć stara się szanować innych. Jego poczucie humoru nijak ma się do rzeczywistości, gdyż śmieszą go rzeczy absurdalne, oraz te, które śmieszą również przeciętnego odbiorcę, czyli w skrócie: uważa za zabawne wszystko, co się rusza, stoi, mówi, siedzi, jest oraz istnieje. Nie potrafi utrzymać języka za zębami, choć wszystko, co tylko opuści usta Kima zwyczajnie musi być prawdą, ponieważ chłopak nienawidzi wręcz kłamać. Zazwyczaj obraca się w dość dużej grupie znajomych, nie posiadając jedynego, najlepszego przyjaciela, ale wciąż pozostaje wobec nich lojalny, nie potrafiąc tak zwyczajnie odwrócić się od tych, których miał za sprzymierzeńców, jakkolwiek by to nie brzmiało. W oczach obcych uchodzi za zwykłego kobieciarza, choć w rzeczywistości Kim stara się jedynie być uprzejmy, a nawet bardzo często stara się rozbawić swojego rozmówcę.
Jego słownictwo jest raczej ubogie, albo wydaje się takie być, mimo że chłopak pochłania dużą ilość książek, komiksów i innych piśmiennych wytworów kultury.
Niektórym ludziom trudno jest określić, czy chłopak jest aż tak inteligentny, czy aż tak głupi, ale z pewnością jedna ze stron ma rację. W jego przypadku nie ma nic pomiędzy. Spór powstaje także w miejscu dziwnych, a niekiedy wręcz szalonych, wyczynów chłopaka. Nadchodzi pytanie: czy jest głupi (ponownie), czy raczej głupio odważny?
- Uważa, że nie powinien ufać ludziom, którzy nie śmieją się z jego żartów.
- Jest niesamowicie nieustępliwy w swych działaniach, co niekiedy podchodzi pod paranoję.
- Chyba nie ma osoby, w którą wierzy bardziej, niż w siebie samego.
- Gra w papier, kamień, nożyce sam ze sobą.
- Nie lata na miotle wybitnie, ale jego marzeniem jest zostać członkiem szkolnej drużyny Quidditcha.
- Momentami bywa chorobliwie zazdrosny, zupełnie bez powodu.
- Parokrotnie zdarzyło mu się usłyszeć, że “jego uśmiech oślepia i leczy choroby wśród ludu”.
